سالها و ماهها و روزها و ساعتها و دقیقه ها و ثانیه ها و لحظه ها پی در پی می گذرند و تو را صدا میکنند.
می آیند و می روند تا تو را ببینند و نمی توانند.
دیروز و امروز و فردا به امید حضور تو رخ می نمایند اما...
اما دیروز فراموش می شود و امروز دیروز می شود و فردا امروز...
...ولی نمی دانند که در کجای این زمان و مکان خاکی به انتظار نشسته ای.
آری...
خود بیش از هر کسی منتظر آن لحظه رویایی هستی.
آن ساعتی که بیایی و مرهمی باشی بر دلهای شوریده و معشوقی باشی برای دلهای عاشق و منتقمی باشی برای مظلومان و دردمندان.
و آن لحظه، لحظه ایست که تمام ذرات این دنیای لایتناهی از ابد تا ازل در انتظارش بوده اند و هستند و خواهند بود و به عشق درک وجودت انتظارها کشیده اند و حسرت ها خورده اند.
...
و چه بگویم از پریشانی و درماندگی و بی لیاقتی خویش که دیدنت پیش کش، هنوز نه درست می شناسمت و نه درست درکت کرده ام و این از نابخردی و غفلت من است که خود به آن معترفم.
ولی در تحیرم که با این رو سیاهی چگونه عشق و محبتت را در دلم قرار داده ای.
آقای من...
به خداوندی خدا با تمام وجود دوستت دارم که این دوست داشتن میراثی است برای دوستداران اهلبیت.
آنانی که در کودکی با تربت جدّت حسین(علیه السلام) کام می گشایند و با نوای اذان و اقامه و ذکر شریف اشهد انّ لا الله الا الله و اشهد انّ محمّد رسول و الله و اشهد انّ علی ولی الله شنوا می شوند.
آنانی که مادرت را مادر خویش می دانند و به فاطمه مرضیه(سلام الله علیها) ارادت دارند.
ارباب من...
حال که خود می دانم نمی توانم شیعه واقعیت باشم، خوشحالم که لااقل دوستدار تو و دوستدار دوستدارانت هستم.
مولای من...
می دانم که از آمال و آرزوهای قلبی ام آگاهی، پس مجالی برای گفتن نیست...
ای غایب از نظر به خدا می سپارمت
جانم بسوختی و به دل دوست دارمت.
